Szara rozpacz.

Szara, bo przecież nie czarna. Gdyby taka była, jako kochając matka nie robiłabym zdjęcia, tylko pocieszała mojego synka:) No ale takie prawdziwe emocje genialnie wychodzą na zdjęciach, więc zdarzyło mi się parę razy po wstępnym utuleniu i sprawdzeniu czy aby rzeczywiście nic się nie stało, lecieć po aparat, żeby cyknąć dziecięce łzy czy złość. Z resztą ile razy wyciągnie się aparat i wyceluje w beksę płacz zastyga natychmiast i następuje kwestia w rodzaju "mamo pokaż!" i aparat fotograficzny okazuje się być najlepszym antidotum na smutki. Poniższy scrap to kontynuacja szarego wyzwania Art Piaskownicy http://art-piaskownica.blogspot.com/2010/05/monochromatycznie-9-szary.html, bo pogoda wyjątkowo sprzyja temu kolorowi (niestety). Gdyby ktoś miał kłopoty interpretacyjne podpowiadam, że klocki z literkami i części puzli porozrzucane wokół Adasia mają symbolizować jego wewnętrzne rozbicie :) Język angielski jest tak często używany podczas scrapowania, że tym razem poszłam we włoski :"Czemu moje życie jest takie szare?"